Zand in je bilnaad

Door: Tim Schuitvlot-van den Hout

Eén van mijn talenten is klagen. Met gemak verander ik iedere denkbare situatie in een verschrikkelijke gebeurtenis. Geef mij een romantische zonsondergang op het strand en in een handomdraai kan ik deze reduceren tot een koude avond aan zee die eindigt met zand in je bilnaad. Een gezellige avond met vrienden tover ik met gemak om in een kater van jewelste de volgende ochtend en zonder moeite maak ik van een prachtig boeket rozen een bos duur onkruid.

Ben ik zo’n pessimist dan? Een doomdenker? Een ‘negative Nancy’? Een zure nicht misschien? Dat valt eigenlijk allemaal best wel mee. Het is een verdedigingsmechanisme. Als iets negatief is kun je er maar beter niet aan beginnen. En wanneer je ergens niet aan begint kan dat iets niet mislukken. Een soort ‘’nooit geschoten altijd mis’’, maar dan positief.

Nu begrijp ik dat wanneer je nooit ergens aan begint je ook nooit ergens zal komen. En dat je van fouten maken leert. En dat je dan groeit. Als mens. Of als docent. Of als maker.

Vijf maanden geleden zijn we met een groep begonnen aan een nieuw project. Het maken van een film. Alleen zijn in deze film de acteurs mensen met een beperking. En hebben ze geen ervaring met welke vorm van theater dan ook. En de begeleiders eigenlijk ook niet. Aan de hand van twee keer een korte workshop op locatie gingen wij als team aan de slag met het voorbereiden van de draaidagen.

Zelfs goed voorbereid wisten we eigenlijk steeds niet precies waar we aan gingen beginnen. Geen enkele draaidag liep zoals van tevoren gepland. Soms waren er minder acteurs dan afgesproken. Dan weer veel meer. Spelers werden later gebracht, maar ook eerder opgehaald. Locaties konden eigenlijk toch niet gebruikt worden. Schema’s moesten vlak van tevoren worden omgedraaid. Acteurs stopten ermee op het moment dat er ‘’actie’’ geroepen werd, of het was voor ons compleet onduidelijk wie nou eigenlijk de acteur, en wie nou de begeleider was.

Ik zou persoonlijk het liefst meteen afhaken in zo’n situatie. Maar dat kan natuurlijk niet in de grote mensen wereld. Gelukkig hebben we dat ook niet gedaan. We zijn iedere keer gewoon begonnen. En het is iedere goed gekomen. En hoe. Alle draaidagen waren een feestje. Alles kwam steeds op zijn pootjes terecht. Vaak beter, mooier of leuker dan wij met z’n allen van tevoren bedacht hadden.

Er komen nog twee draaidagen. Die zijn in een studio. Met weinig mensen. Veel kan hier niet verkeerd lopen. Het spannendste gedeelte zit erop. Maar als dat gedeelte de voorbode is voor het eindresultaat dan wordt dat fantastisch. En als deze draaidagen de voorbode zijn voor het komende schooljaar is er geen enkele reden om daar niet vol aan te beginnen. Laat ze maar komen. Zelfs permanent zand in m’n bilnaad kan dit jaar niet meer verpesten.