Door: Tim Schuitvlot - van den Hout

Als ZZP’er werk ik op veel verschillende plekken. Bij Zwerm natuurlijk, maar ook op een jeugdtheaterschool, voor een kinderopvang, op verschillende basisscholen, voor een amateurgezelschap en een klein toneelschooltje in Amsterdam om er een paar te noemen. Daarnaast zijn er natuurlijk nog losse klussen die er tussendoor komen. Mijn werkweek is vaak een soort mozaïek. Of eigenlijk meer een puzzel. Heel veel kleine stukjes die samen een volle week werk vormen. De ene week valt de puzzel meteen in elkaar, de andere week knip je stukjes bij om deze passend te krijgen. Oja, om het geheel nog iets verwarrender te maken heb ik ook niet overal dezelfde functie. Soms ben ik speler, soms regisseur, soms schrijver soms docent en soms een combinatie van al deze dingen bij elkaar. Sommige van die puzzelstukjes hebben niet een hele grote impact op mijn week maar ik vergeet soms dat zo’n stukje wel het hoogtepunt van iemand anders zijn week kan zijn.

Het zijn open-lessen voor het kleine toneelschooltje in Amsterdam. Niet per se mijn lievelingsmoment. Niet dat ik iets te verbergen heb, maar ik vind het toch altijd een beetje spannend wanneer er ouders mee zitten te kijken. Daarnaast gaan sommige leerlingen zich ook ineens heel anders gedragen als er publiek bij zit. En als er ouders komen kijken wil je als theaterschool natuurlijk extra goed voor de dag komen. Een open-les betekend dus niet alleen pottenkijkers, het betekent ook meer werk. Er moeten koekjes en koffie gehaald, de zaal moet een keer extra geveegd worden, stoelen moeten worden klaargezet. Niet heel veel moeite, maar wel weer een paar extra puzzelstukjes die ergens tussen gepropt moeten worden.

Het is zover, de les begint. Er zijn aardig wat ouders op komen dagen en de leerlingen doen fijn mee. Tijdens de pauze vinden de koekjes gretig aftrek en ook tijdens het tweede uur loopt alles op rolletjes. Fijn. Na de gezamenlijke afsluiting bedanken mijn collega en ik de ouders voor hun komst. Tevreden lopen ze, samen met hun kinderen de zaal uit. ’Nog even de stoelen opruimen en op naar huis’’ denk ik. ‘’Dan kan ik nog een belangrijke repetitie voor morgen verder voorbereiden’’. Als ik de zaal uitloop staat er nog een moeder te wachten. Ze wil graag nog iets zeggen. Namelijk dat haar zoon iedere week zo uitkijkt naar de vrijdagmiddag. En dat hij na theater altijd zo enthousiast thuiskomt. En dat dat komt door mij en mijn collega’s.

Het theaterschooltje is voor mij een klein puzzelstukje. Maar na afgelopen vrijdag is dat stukje toch een beetje groter geworden.