Opa bedankt Tim Schuitvlot

De laatste weken van het schooljaar komen eraan en net als voorgaande jaren zijn deze weken erg druk. Presentaties, eindvoorstellingen en deadlines volgen elkaar in rap tempo op. Zoals altijd op dit soort momenten ben ik alles ontzettend aan het uitstellen. Waarom zou ik het nu rustig doen wanneer het overmorgen ook met intense stress kan gebeuren? Als er dingen afgerond moeten worden zie ik altijd beren op de weg. Is het eindresultaat wel goed? Zullen de ouders tevreden zijn? Voldoet het aan de verwachting? En wat verwachten ze eigenlijk precies?

Als er beren op de weg zijn kun je daar zelf niet lopen. Beren zijn immers levensgevaarlijk. Terwijl de deadlines op me af komen rennen, verschuil ik mezelf achter kattenfilmpjes op Youtube en hilarische hondenfoto’s op Instagram. Zolang ik me daar verstop kunnen de beren me niet vinden.

Mijn telefoon gaat. Aan de andere kant van de lijn verteld mijn moeder dat mijn opa vannacht in zijn slaap is overleden. De filmpjes van uitglijdende katten en foto’s van honden in gekke pakjes zijn ineens niet meer zo grappig.

Het overlijden van mijn opa komt niet geheel onverwacht. De beste man was 92 jaar en hij had last van ouderdomskwaaltjes, maar ondanks dat was het toch nog vrij plotseling. Ik vind het hartverscheurend voor mijn oma die na meer dan 65 jaar huwelijk haar man verliest. En voor mijn vader, die nu geen papa meer heeft.

Voor mij persoonlijk stort nu niet ineens mijn hele wereld in. Onze band was niet heel innig. Mijn grootouders zijn stugge Zeeuwse mensen en we hebben elkaar de laatste jaren weinig gezien. Maar toch. Opa heeft wel een plekje in m’n hart en op die plek is het nu leeg. De meest directe impact voor mij is dat er nu ineens een aantal deadlines (pun not intended) vervroegen. Door de uitvaart is er deze week een dag minder om aan werk te besteden. En ik ga niet de ‘’door het overlijden van mijn opa heb ik het niet op tijd afgekregen’’ kaart inzetten. Ik vermoed dat de lieve man dan de komende weken hier in huis komt spoken.

Na een aantal praktische telefoontjes ben ik begonnen aan het uitgestelde werk. De beren vormen ineens ook niet meer zo’n grote bedreiging. Als de ouders niet tevreden zijn zegt dat waarschijnlijk meer over hen dan over de eindvoorstelling.

Morgen is de begrafenis. De deadline voor deze blog is pas over twee dagen. Soms heb ik gewoon een schop onder m’n Zeeuwse komt nodig. Dankjewel opa.