Door: Esther Hulst

Mijn theatermaakcarrière starte ooit (16 jaar geleden) op de vooropleiding theater aan het domplein in Utrecht. Na mijn eindexamen was ik niet aangenomen op de toneelschool omdat ik (volkomen terecht) veel te jong bevonden was. Dus deed ik auditie voor de vooropleiding en werd aangenomen. We kregen daar ook Afrikaanse dans. Ik had hier helemaal geen zin in. Ik zag ons al gaan. In Afrikaanse gewaden totaal zonder ritme gevoel rare dansjes doen, nee bedankt.

Gelukkig had ik geen keus. De les begon. Wij stonden allemaal in sportkleding klaar in de dansstudio. We keken op de klok. Het was echt tijd, maar geen docent. 2 minuten gingen voorbij, 3 minuten. Er gingen mensen op de grond zitten. 4 minuten gingen voorbij. Er gingen mensen naar de wc. 5 minuten gingen voorbij. Mensen begonnen te klagen. 6 minuten, 7 minuten gingen voorbij. Mentoren werden gebeld.

Na ruim 10 minuten ging de deur open. De docent, aangekleed alsof we op de noordpool waren, kwam rustig binnen. Hij zei geen sorry, maakte geen excuus. Hij begon gewoon zijn les. Hij stelde zich voor: John Kayongo. “Ik kom soms wat later binnen. Ik kijk graag om me heen, daarom fiets ik heel rustig.”

Ik fiets heel rustig? Heel rustig? dacht ik met mijn Nederlandse kant. Mijn Molukse kant is ook vaak een beetje laat. Rustig? Rustig? Ik sta al 10 minuten te wachten. Weet je wat ik allemaal nog meer had kunnen doen? Sta ik hier te wachten op een les waar ik toch al geen zin in had.

John begon zijn les en na 2 minuten was iedereen verkocht. Het had niets te maken met rare dansjes, met misplaatste folklore. Het was fantastisch. Vol overgave deden we allemaal mee. Totaal bezweet en uitgeput sloten we de les af.

De week erna racete ik op de fiets naar de vooropleiding. Ik had Afrikaanse dans en wilde op tijd zijn. Mijn Molukse kant was weer eens iets te laat van huis gegaan, dus ik moest racen. Een paar straten voor de school fietste een man heel langzaam voor me. Nog langzamer en je valt om, dacht ik terwijl ik ‘m begon in te halen. Waarom fiets je überhaupt, ik loop nog sneller dacht ik veroordelend. Terwijl ik naast me keek en me realiseerde dat die langzaam fietsende man John, de dansdocent, was.

Hij herkende me. Zwaaide en bleef in precies hetzelfde tempo doorfietsen terwijl ik nog even een tandje harder ging. Ik racete verbaasd verder. Had John geen horloge? Had die niet door dat ie mij les moest geven en bijna te laat was? Ik racete verder om in vervolgens in de dansstudio te wachten op John. Hij had ons vorige week gewaarschuwd. Hij fietste heel langzaam en was daardoor soms wat later. We namen het voor lief, zijn lessen waren onvergetelijk.

Vorige week moest ik opeens aan hem denken. Toen ik zelf even een tandje rustiger naar huis fietste na een drukke volle werkdag. En op de puntjes van een dakgoot twee zinken hartjes ontdekte. Dit bedoelde John met langzaam fietsen. Hij keek graag. Naast Afrikaanse dans gaf ie eigenlijk les in mindfulness voordat het hip werd.