De voorstelling  |  27-5-2018

De voorstelling

Stefanie Bruggeling

Ik kijk op mijn horloge: 16:30u, nog maar een half uur!? Ik denk dat ik zenuwachtiger ben dan alle 22 kinderen bij elkaar, want die zitten nog lekker te baden en zich klaar te maken. Ik ren zoals gewoonlijk alle 5 de huizen af om de kinderen te melden dat ik nu toch echt wil beginnen. Ik krijg zoals altijd het antwoord: ja ik kom zo. De vraag: “Hoelang duurt zo?”, stel ik niet eens meer. Ik weet inmiddels dat als ik nu weg loop ik ze niet op tijd ga zien. Dus ik wacht netjes bij de deur en blijf roepen dat ik wil beginnen.

16:50u: Na 3 keer alle huizen af te hebben gelopen heb ik alle kinderen eindelijk bij elkaar. Okay, tijd voor een groepsfoto! Een laatste spel om de focus te houden en ze wat los te maken en we gaan beginnen. Ik heet iedereen welkom en probeer dit zo professioneel mogelijk te doen, maar ik merk toch stiekem dat mijn adem erg hoog zit. Na een hartelijk applaus kan ik even op adem komen. Dit was het, de derde en tevens laatste voorstelling gaat van start. Ik ga op mijn plek zitten om mijn rol als verteller te vervullen. Nu kan ik niet meer terug.. Na 30 minuten kijk ik vol trots naar de kinderen. De zenuwen op het begin van de avond lijken nu mijlen ver weg. Het is ze gelukt!

De afgelopen week begon met stress gedachten: er moet nog te veel gebeuren, dit kan toch nooit in één week tijd en wat als ze opeens niet meer willen? Zoals ik deze maanden al vaker met zulke gedachten had gezeten, wist ik van mezelf dat ik niet moest denken aan wat er mis kon gaan maar hoe ik dit kon oplossen. Eigenlijk was de oplossing dit keer vrij simpel: Voeg alles samen, en het plaatje is compleet. Waar ik aan het begin van de eerste week maximaal gestrest was, was ik nu voor de eerste voorstelling compleet ‘zen’: Ik had vertrouwen in de kinderen en wist dat het zou slagen omdat het echt hun ding was. En ja hoor dit bleek. Na de voorstelling kreeg ik van één van de tieners (de backstagemanager) te horen dat het zaterdag nog beter moest, want dan zouden belangrijke mensen komen kijken en moest het perfect zijn.

Als ik terug kijk op de afgelopen drie maanden heb ik gelachen, maar ook gehuild. Ik heb het ervaren als een pittige stage, maar ga weg met een voldaan gevoel. Of de uiteindelijke voorstelling perfect was kan ik niet zeggen, ik zou nog zoveel dingen willen doen en toevoegen. Ja, dit ben ik en zo zal ik blijven en dat is goed, want dat betekend dat ik altijd zal blijven leren en zal vechten om het beste uit mezelf te halen. Ik hoop dan ook dat deze ervaring een stap in de toekomst is op weg naar mijn ‘roeping’ om kinderen uit een mindere situatie te mogen helpen met mijn passie. Wie weet waar ik over een paar jaar ben…

Stefanie is 4e jaars student Docent-Muziek en stagiaire bij Op de eerste rij. Ze was even haar enthousiasme voor lesgeven kwijt maar inmiddels heeft ze haar passie weer helemaal gevonden. Hoe dat kan beschrijft ze in haar blog.