Daar sta je dan

door: Esther Hulst

Het is zondagochtend en de wekelijkse blog moet online. Na 6 heerlijke weken zomervakantie is het jouw taak om iets leuks te produceren. Iets dat verteld wat voor jaar je verwacht. Je had van alles bedacht. Allerlei opzetjes gaan al dagen door je hoofd. Parallellen met een nieuwe klas, een nieuw schooljaar, je privé-leven.

Maar het is zondagochtend en de blog is niet af. Mijn dochter van 7 maanden is ziek. Niets ernstigs, gelukkig. Ze heeft gewoon griep. Maar voor mij, een pas 7 maanden oude moeder, is dit niet gewoon. Het is verschrikkelijk. Ik vind het zo zielig, ik kan wel huilen. Dat doe ik natuurlijk niet, want wat heeft die kleine lieve schat aan een mee-huilende moeder? En die blog…

Als je me zou kunnen zien, zou je heel hard moeten lachen. Hier sta ik dan in mijn pyjama, voor een improviseerde hoge tafel (lees: een mand, met vakkundig opgestapelde spullen, op onze eettafel) waar mijn laptop op kan staan. Waarom een hoge tafel? Nou, die kleine zit in de draagzak. Ze is namelijk zo verdrietig en zielig dat ze nergens anders is slaap kan vallen dan tegen mij of papa aan. Ik sta hier dus voor mijn laptop, heen en weer wiebelend van het ene op het andere been omdat mevrouwtje anders wakker wordt, de blog te typen. Bij als dit soort momenten denk ik: later lachen we erom.

Stiekem lach ik nu al een beetje. Want ergens zegt dit alles over wie ik ben. Als ik iets wil gaat het lukken. Soms wat later dan normaal, of op een andere manier, maar het zal lukken. Zo ook deze blog. En zo ook dit nieuwe schooljaar.

Het is namelijk niet zo maar een schooljaar. Het is het spannendste schooljaar ooit. Sinds eind juni werken we na bijna 8 succesvolle jaren niet meer samen met Theater in School. We gaan het zelf doen. En daar hebben we enorm zin in.

Toen we 8 jaar geleden begonnen waren we goed in een voorstelling spelen. Maar ondernemen, leidinggeven, een groep managen, contacten onderhouden, het culturele landschap op zich… Ik had geen idee. Nee, dat is niet waar. Ik deed wat ik dacht dat goed was. Samen met de zwermers van het eerste uur. Tuurlijk, soms ging iets niet zoals ik wilde. Bedacht ik net te laat dat een andere aanpak misschien beter was geweest. Maar in de afgelopen jaren heb ik en later samen met (de nu onmisbare) Martijn gebouwd aan een mooie onderneming. En nu gaan we het alleen doen.

Eigenlijk is het net als kinderen krijgen. Eerst oefen je op die van een ander en op het moment dat je ze liever niet meer terug brengt. Weet je het. Je bent er klaar voor. Hetzelfde geld voor Op de eerste rij. Bij Theater in School hebben we de ruimte gekregen en genomen om te ontdekken hoe het allemaal moest. En ook wat wij zelf anders zouden willen. En dat gaan we nu doen.

Privé moet ik nog even wennen aan dat alles, maar dan ook alles langer duurt met zo’n klein snoetje. En dat alle maar dan ook alle vrije tijd wordt opgesnoept door lachjes en kusjes en sinds vandaag snotjes. Maar dat komt vanzelf. En met fantastische oppas op de 4 dagen waarop ik werk. We gaan een top jaar tegemoet met knikkende knietjes. Niet van angst maar om mijn dochter niet wakker te maken.