Blijdschap | 17-2-2019
Blijdschap
Door: Tim Schuitvlot - van den Hout
Vaag kon ik me er nog iets van herinneren. Iets van lang geleden. Hoe lang precies? Dat wist niemand meer. Een mythisch wezen uit de tijd van de dinosaurussen. Ik heb er op school nog over geleerd volgens mij, maar waarschijnlijk is dat ondertussen allemaal achterhaald.
Toen waren er ineens de geruchten. Dat hij nog bestond. Dat ‘ie’ terug zou komen. Maar dat soort verhalen hoor je wel vaker en van zo’n comeback komt vaak weinig terecht. En toen was het ineens zover. Het moment was daar. Vanuit het niets verscheen hij. Na een ongeëvenaarde periode van afwezigheid liet hij zich weer aan ons zien. Ik moest huilen van vreugde. En ik was niet de enige die een traantje liet. Overal om me heen zag ik bij mensen hetzelfde gebeuren. Een pure, ongefilterde emotie. Blijdschap is zijn meest zuivere vorm.
Toen kwam het besef. Bij een verschijning als deze horen andere gebruiken. We moeten ons, als natie anders gaan gedragen. Er kwamen vragen in me naar boven. Hoe ging het ook alweer? Is het niet gek als ik dit ineens weer ga doen? Ben ik hier niet te oud voor?
Nee. Het kan en ik denk dat ik nog weet hoe het moet. En ik ga het doen ook. Eerst nog wat onwennig en onhandig. Nog een korte aarzeling. ‘’Als ik het in één keer doe dan is het maar gebeurt’’ dacht ik nog. Daar ging ie. Helemaal naar beneden. Zou het echt zo zijn? Kan het echt? JA! Het kon echt! En niet alleen bij mezelf, overal zag ik gebeuren. Waar ik ook keek werden de jassen na een lange periode van hermetische sluiting weer opengeritst! Bij de één nog enthousiaster dan bij de ander. De tijd is daar. De jas kan weer open. Misschien kunnen we binnenkort zelfs weer met zonder jas naar buiten!
En daar bleef het niet bij. Niet alleen de ritsen gingen naar beneden. Nee. Haren gingen los, wollen-winterwanten werden opgeborgen en sjaals en mutsen ritueel verbrandt. Bemoste terrassen worden schoongespoten, zonnebrillen tevoorschijn gehaald en de wegen naar het strand worden herontdekt. Ik zag een bejaarde vrouw van blijdschap uit het dakraam van een voorbijrijdende bus klimmen en een man vol van geluk naakt de gracht in duiken. Hij is terug. Maandenlang hebben we ernaar uitgekeken maar eindelijk, daar is hij dan, de zon. En als de geruchten kloppen blijft hij nog een tijdje. Ik hoop het. Laat dit een comeback zijn van jewelste. Een echte. Niet zo’n slechte cover van een oude hit, maar een nieuwe fase in een toch al zo indrukwekkende, lange carrière. Als Cher het kan, moet het de zon zeker lukken.