Audities  |  19-3-2017

Audities

Door: Anouk Briefjes

Wachten. Nog één keer mijn tekst doornemen. Ademhalen. Hè een bekende, even mee praten. En dan word ik geroepen. Ok naar binnen. Even mezelf voorstellen. Naam zeggen, profielen laten zien en dan beginnen. Gewoon de scène spelen, ja dat was wel goed. Nog één keer, iets anders, andere kleur, ander moment. ‘We hebben hem, je hoort het binnen twee weken.’

En dan sta ik weer buiten. Eigenlijk heb ik meer dan honderd sollicitaties per jaar. Waarvan dat dus vaak een auditie is. Nooit weet je of het goed genoeg is, hoe het gaat, wat ze willen. Had ik nou een sollicitatiegesprek voor wat voor werk dan ook, dan zou ik dat veel gemakkelijker vinden. Ik weet hoe ik een goede indruk moet maken, luister naar mijn gevoel, weet hoe ik over kom. En ik heb eigenlijk met alle ‘normale banen sollicitaties’ de baan gekregen. Maar na een auditie ik weet het nooit. Waarschijnlijk omdat ik dat echt wel, diep in mijn hart, waardoor ik mijn objectiviteit verlies.

Zit trouwens wel een verschil in waarvoor de auditie is. Voor een commercial is het niet zo spannend. Gaat puur om je uiterlijk, archetype, of het past het bij het plaatje van wat de opdrachtgever wil, dan heb je hem. En dat is financieel natuurlijk heel erg lekker. En soms ben je heel blij dat het voor een bepaalde commercial niet bent geworden, omdat deze zo slecht of irritant is dat je daar niet mee geassocieerd wilt worden.

Maar voor een tv serie of speelfilm is het een ander verhaal. Vind ik zelf vele malen spannender. Een keer had ik een vaste rol binnen voor een tv serie, drie maanden vrij gehouden voor de draaiperiode. En dan hoor je na de pilot dat de tv-zender toch heeft besloten om het niet te doen. Wat heb ik gebaald toen, enige troost was dat het wel heel erg leuk was dat ik de rol had gekregen. Mijn beste advies voor auditie doen, kreeg ik in Amerika. Als zij naar jou kijken, kijk dan terug. Bereid je goed voor en heb lol, nemen ze je dan niet aan denk dan: dikke middelvinger. Maar doe je het niet goed, heb je geen lol, kun je je fout niet herstellen dan mag je boos zijn op jezelf, anders niet.

Soms vergeet ik mijn succesvolle keren en heb ik dan net een paar nee’s achter elkaar gekregen, dan kan ik me echt klote voelen, terwijl ik vanuit mezelf toch vrij positief ben ingesteld. Dan denk ik: had ik maar een andere ambitie en een ‘normale’ baan, lekker van negen tot vijf. Maar ik weet dat ik daar doodongelukkig van zou worden. En inmiddels is mijn olifantenhuid dik genoeg, hoop ik.

Anouk acteert, regisseert en geeft les, onder andere als theaterdocent bij TheaterChallenge. In haar blog schrijft ze over wat haar inspireert en aan het denken zet. Over haar belevenissen binnen én buiten het theatervak en hoe zij daar mee om gaat.