Door: Esther Hulst

Het is zondagochtend en we (man, dochter en ik) liggen in bed. De avond ervoor hebben we een feestje gehad en was het te laat om nog de schoen te zetten. Maar het schoencadeautje dat hulpsint Mama had gekocht is voor eerste advent. En vandaag is het eerste advent… Dat cadeau moet dus in die schoen… In het Indonesisch, de dochter verstaat inmiddels een beetje Engels, overleg ik met m’n man wat te doen. Mijn man is moe en antwoordt: ‘we kijken wel’. Shit, denk ik. Daar heb ik niets aan. Dus sneak ik uit bed om beneden een gedichtje in elkaar te flansen en het cadeautje in haar schoen te stoppen.

‘Mama, wat ga je doen?’ hoor ik het lieve stemmetje van mijn dochter zeggen. ‘Ik ga uhhh yoga doen. Blijf jij nog maar even slapen.’ ‘Nee, ik wil mee!’ antwoordt de dochter terwijl ze uit bed klimt. Oh nee, hoe los ik dit op, denk ik. ‘Oké’, zeg ik en vertrouw op mijn creativiteit en improvisatievermogen. Beneden aangekomen vraag ik de dochter: ‘Wil je havermout of een boterham?’ Lichtelijk geïrriteerd kijkt de dochter me aan. ‘Het is eerste advent, hè mama.’ Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Dat is een feestdag, dus pak jij alle lekkere dingen uit de la? Nou, ja niet alle lekkere dingen maar wel de ontbijtdingen!’ Ik kijk blijkbaar nog steeds verbaasd, want de dochter antwoordt:‘Ja, mama het is eerste advent vandaag, dus gaan we gezellig ontbijten, net als met pasen!’ ‘Oh, oké!’ Antwoord ik nog verbaasder dan ik al was.

Waar haalt ze dit nou weer vandaan? Ze zit op de Vrije school, waar ze met advent een spiraal lopen met een kaarsje. En ik had afgelopen vrijdag geholpen met die spiraal maken en kerstversiering ophangen. Dat heeft blijkbaar indruk gemaakt. Maar waar ze dat ontbijt dan vandaan haalt? Blijkbaar zitten de tradities er al helemaal in bij haar. Wel heel zoet…. Ondertussen zit ik nog steeds met dat schoencadeau en nu ook nog met een “advent”ontbijt zonder ontbijt spullen… Ahhh.

‘Wat is er mama? Je kan toch gewoon even helpen met tafeldekken of moet ik het helemaal alleen doen?’ Vraagt ze, terwijl ze de rijstwafels (we hebben niets anders) op tafel zet. Ik proest het bijna uit van het lachen, want ik hoor mezelf. Kinderen zijn de mooiste en meest vergefelijke spiegels in het leven. Ook gloei ik van trots! Wat een zelfstandigheid. Maar ik zit nog steeds met dat schoencadeau en ook nog met een “advent”ontbijt zonder ontbijtspullen…

Ik besluit het maar eerlijk te bekennen. ‘Lieverdje, we hebben niets in huis, sorry.’ ‘Oh, maar mama. Dat geeft helemaal niet, dan bestel je toch gewoon!’ , antwoordt ze zonder blikken of blozen. En ze heeft gelijk. We wonen in Haarlem waar je alles kunt bestellen bij meerdere bezorgdiensten, ook op zondagochtend. Ik bestel lekkere ontbijtspullen die binnen 20 min bezorgd zullen worden. De flitsbezorgers hebben allerlei nadelen maar op deze ochtend wegen de voordelen toch zwaarder. Nu alleen nog dat schoencadeau.

‘Mama, bij een feestontbijt horen ook gekookte eitjes. Mag ik ze in de pan doen? Dan zet jij ze op het vuur!’ ‘Nou, liefje, advent is niet écht een feestdag. Het is meer een afteldag naar een feest, naar Kerst.’ ‘Nou, ook bij een aftelfeestdag horen eitje. Wil jij de pan even pakken, mama?’ Antwoordt de onverstoorbare dochter met een duidelijk plan. Ik pak een pannetje en samen zetten we eitjes op het vuur. Wat een goed idee om elke gelegenheid aan te pakken om er een viering van te maken en deze vastberadenheid moet beloond worden, vind ik. Maar nu nog dat schoencadeau.

Inmiddels is dochter klaar met tafeldekken en zit ze rustig te legoën. Het aftelfeestontbijt komt goed, is, denk ik, haar gedachte. Maar mijn gedachte nog helemaal niet. Ik loop even naar boven om in het geniep in ieder geval een gedichtje te schrijven. En terwijl ik naar boven loop, weet ik het opeens. Gister zijn we vergeten de schoen te zetten omdat het al zo laat was, maar Sint en zijn pieten waren al onderweg en dus hebben ze het zelf maar in haar laars gestopt. En als de flitsbezorger dan straks voor de deur staat met ons ontbijt ‘zien’ we de schoen voor het eerst. Leve de creativiteit en improvisatievermogen. Ik schrijf het gedichtje snel op, voor de dochter naar boven komt om te vragen wat ik aan het doen ben. En voor de flitsbezorger aanbelt. Het is af. Ik stop het cadeautje in de ene laars en het gedichtje in de andere laars. Dan gaat de bel, ons aftelfeestontbijt in twee papierenzakken. Ik roep de dochter en zeg verbaasd: ‘wat zit daar nou in je schoen?’ ‘Een cadeau?’ antwoordt ze verbaasd.

Samen lezen we het gedichtje en pakken het cadeautje uit. Dochter is enorm blij. ‘Wow, wat een goed cadeau van Sinterklaas. Het past precies bij ons feestontbijt. Dank je wel Sinterklaas! Zullen we nu een kaarsje aansteken?’ Samen steken we het eerste adventskaarsje aan. En beginnen aan haar zelfbedachte aftelfeestontbijt. Wat een feest is deze feestperiode met zo’n kleine dame!