1999  |  24-3-2019

Door: Anouk Briefjes

“So tonight I’m gonna party like it’s 1999”. Een hit van Prince die even door mijn gedachten schiet. We leven al in 2019! Wat gaat de tijd toch snel. In 1999 was ik 16, 17 jaar oud en zat ik in vier havo. Internet was er nog niet zo lang en er was een grote angst voor het jaar 2000. Waarin mensen bang waren dat er van alles mis zou gaan. Computers zouden vastlopen, problemen met apparatuur in ziekenhuizen. Je kon het zo gek niet bedenken. Millenniumproblematiek, een vast item in het nieuws. Uiteindelijk gebeurde er echt niks spannends overigens. Problematiek die wij ons nu niet meer kunnen voorstellen.

Het was het jaar dat ik een e-mail adres aanmaakte en dat ik voor eerst een mobiele telefoon kocht. Geen Nokia overigens, maar een Sony met een jog dial, want dat vond ik leuker. Ik zong in de schoolband en zat op toneelles. Ja, ik wist toen al wat ik wilde worden. Ik werkte in de horeca en voelde me op mijn citta volledig vrij. Waar ik woonde was het openbaar vervoer ruk en dus als je naar een andere plaats wilde, was je afhankelijk van je ouders om er te komen. Of je deed er uren over met het ov. Er waren nog geen sociale media. En Influencers en YouTube-ers waren nog geen beroepen.

Hoe anders is het als je nu jong bent. Ik ben blij dat er toen nog geen Facebook, Instagram, Twitter etcetera waren. Ik zou er niet aan moeten denken om nu terug te zien, wat ik toen allemaal uithaalde. Of zoals een vriendin van me zei: “ik moet er niet aan denken dat mijn dagboek van toen ik zestien was online staat.” Maar goed, misschien denk ik ook over twintig jaar, “wat een rare blogs schreef ik toen.”

Ik kan me voorstellen dat sommige dingen nu zeker makkelijker gaan, dan twintig jaar geleden. En toch vraag ik me ook soms af, wat leveren we er allemaal in? Privacy, toename van cyberpesten wat de hele dag door kan gaan. Een eenkleurig beeld van nieuws of nog erger onzin nieuws of geen waarheidsgetrouwe artikelen. Als je ergens last van hebt en je googelt de symptomen, dan kom je negen van de tien keer op kanker uit.

Het vraagt om een kritische blik van ons allen. Gelukkig zie ik dat veel jongeren hier heel goed mee omgaan, beter dan menig volwassen. Hoe slim ze zijn om iets te bedenken of te ontwikkelen op een computer. Hoe creatief ze worden van de vele mogelijkheden. En dat geeft me hoop, want in 2019, ga ik moeder worden. En ik hoop dat mijn kind makkelijk mee zal gaan in deze snel veranderende tijden. En wie weet een beroep gaat doen, wat nu nog helemaal niet bestaat. Hoe leuk zou dat zijn!

En laten we tot die tijd, lekker dansen alsof het 1999 is. “Yeah, everbody’s got a bomb, we could die any day. But before I’ll let that happen, I’ll dance my life away.”

Anouk acteert, regisseert en geeft les, onder andere als theaterdocent bij TheaterChallenge. In haar blog schrijft ze over wat haar inspireert en aan het denken zet. Over haar belevenissen binnen én buiten het theatervak en hoe zij daar mee om gaat.