Opeens (bijna) 4 jaar  |  15-12-2021

Door: Esther Hulst

En dan opeens heb je een grote dochter van (bijna) 4. Vandaag deelt mijn dochter uit op de peuterspeelzaal of peuterschool zoals ze het zelf noemt. Vanwege Corona is dit de eerste keer dat ze mag trakteren. Toen ze drie werd was er de tweede lockdown. Dus geen peuterschool. En toen ze twee werd was ze nog lekker thuis. Ook geen peuterschool. Nu wordt ze in januari 4 maar verhuisd de peuterschool en dus trakteert ze vandaag. Zonder ons, want corona.

Toen ik ruim 4 jaar geleden zwanger was had ik nooit gedacht dat ik vandaag ’s ochtends in mijn pyjama cupcakes zou staan maken. Sommige dingen kon ik me gewoon helemaal niet voorstellen. Ik kon bedenken dat ik na 9 maanden zou bevallen van een baby voor wie ik zou zorgen. En van wie ik oneindig veel zou houden. Maar het grote meisje dat nu in koksoutfit naast me staat, lijkt in niets op de hulpeloze baby waar ik bijna 4 jaar geleden van beviel.

Met haar koksschort om haar nek zei ze: “mama, jij bent mijn hulp en ik ben de chef.” Oké zeg ik als ene goede hulp betaamd. “Kun je nu mijn schort even dicht doen, aller liefste mama?” Zegt ze daarop. Natuurlijk ben ik eigenlijk de chef en zij de hulp.

Ze is nog maar bijna 4 en kan ze de oven, die ze standaard over noemt, nog niet aanzetten. Ze kan nog niets afwegen, want ze herkend alleen het cijfer 1 en het cijfer 5. En dan vooral als de eerste letter van haar naam. Ze kan, en mag overigens, nog geen nootjes hakken met het grote gevaarlijk mes. Een hulp van niks zou je zeggen. Maar ze kan al zoveel wel! Ze kan met een dunschiller wortels schillen. Er blijft wat minder over, maar als je genoeg wortels hebt komt het goed.

Genoeg wortels had ik helaas niet… Mijn wortels waren, wel zaterdag gekocht, maar nu al helemaal slap en bruin. En de eieren, ook zaterdag gekocht, hadden we al opgegeten voor de cupcakes gemaakt waren… Oeps… Slechte moeder… Gelukkig was daar onze buurvrouw, de redder in nood en ik de hare. Zij had gelukkig nog wat wortels en 3 eieren.

Ze kan een maatlepel afstrijken (oké met een beetje hulp) en dan de bolletje in de mengkom doen. “Kijk, mama het zijn net ijsje.” Ze kan roeren. Ik houdt de mengkom vast om te voorkomen dat het cupcake beslag overal behalve in de kom eindigen. Ze kan eieren breken min of meer. Of zoals ze zelf zei, nadat een ei inclusief schaal geplet in een bakje eindigde, waardoor ik de mini stukjes schaal eruit kon vissen, “Dit kan ik nog niet zo goed, doe jij het maar mama-hulpje.”. Dat deed ik met liefde.

Je kunt als moeder voor kiezen om alles afgewogen op het aanrecht te zetten. Alles al klaar alleen nog mengen en in de bakvorm. Helemaal goed. Ik kies ervoor om alles samen te doen. Daar ruim ik ook extra tijd voor in, want alles met kinderen duurt langer. Samen wegen, samen roeren, samen wortels hakken in de keukenmachine, samen eieren breken… met stukjes er uit vissen als resultaat.

Waarom, als die moeite? Omdat ik geloof dat het haar uitdaagt. Je confronteert haar met alles wat ze nog niet kan, kun je ook zeggen. Helemaal waar. Maar als zij het ook als normaal gaat zien dat ze sommige dingen NOG niet kan. Leert ze ook dat ze steeds bij leert. Dat ze ontwikkelt. Dat ze steeds meer wel kan.

Als docent en actrice van educatieve voorstellingen levert deze houding soms kritiek op: “Je vraagt te moeilijke dingen.” of “ deze (praktijk) leerlingen snappen dit niet, hoor”. Deze kritiek komt uit goede harten, daar ben ik van overtuigt. De zwakkeren moeten beschermd. Maar soms is beschermen ook tegenhouden, achterstellen. Want als je geen hoge verwachtingen van je leerlingen hebt, hoe kunnen ze dan ooit excelleren.

De cupcake bakvorm vulden we samen met de ijsschep. “Mama, zo hard drukken is wel een beetje moeilijk.” Dus vulden we ze samen. Ik pakte de bakvormen op om in de oven te zetten. “Mama, nee, wacht.” Waarop? dacht ik. “Ik wil ze eerst nog even tellen.” Ik zette ze terug en Saar telde 1, 2, 3 bakvormen. “Doe ze nu maar in de over mama. Dan ga ik even uitrusten, ik ben helemaal uitgeput van het bakken.” Ik moest enorm lachen, haar ouders zijn natuurlijk niet voor niets acteurs. Wij wanen ons geregeld in een dramatisch toneelstuk. Saar trakteert vandaag voor het eerst en laatst op de peuterschool haar zelf gemaakt cupcakes. Ik ben moeder van een reusachtig groot en klein kind. Ik hoop dat zij haar hele leven uitgedaagd gaat worden. Dat ze mag valen omdat goede docenten altijd een vangnet klaar hebben hangen om je op te vangen. Zodat ze je altijd kunnen blijven uitdagen.

Esther is eigenaar van Op de eerste rij. Ze maakt, schrijft en speelt voorstellingen met Theatergroep Zwerm en is daarbij werkzaam als theaterdocent. Hier schrijft ze over het maken van nieuwe voorstellingen, het lesgeven en haar leven als werkende moeder.