Netflix en tranen  |  28-10-2018

Netflix en tranen

Esther Hulst

Vandaag is de laatste dag herfstvakantie in de regio’s Noord en Midden, dus ook voor mij. Het was heerlijk; een weekje vrij. Of nou, ja bijna een week. Twee daagjes moest er gewoon gewerkt worden. Een week min 2 dagen vrij betekend nog steeds hele dagen knuffelen met mijn dochter, rustig koken voor mijn man en mijzelf, vrienden moeten, uiteten zonder kind en vooral relaxen!

Wanneer de kleine dame slaapt heb ik zowaar de tijd om een Netflix-serie af te kijken: Atypical een geweldige serie over een jongen met autisme. Kleine uitleg: toen ik 11 was kreeg één van mijn beste vriendinnetjes een broertje. Na jaren van zoeken, proberen en worstelen werd bij haar lieve broertje autisme gediagnosticeerd. Ik kon altijd goed met hem omgaan. We konden onwijs lachen samen. Ook al wordt er over mensen met autisme gezegd dat ze geen humor hebben. Hij was zorgzaam voor mij, op zijn eigen manier weliswaar. Probeerde me aan het lachen te maken toen ik griep had en bij hen op de bank lag en stopte pas toen ik niet meer bij kwam. Hij toonde affectie en hield (soms) van knuffelen maar dan moest je wel goed kijken en je kans grijpen als die zich voordeed. Kortom ik vond hem onwijs lief en snapte vaak de problemen niet die anderen met hem hadden.

In het derde jaar van mijn Theateropleiding moesten we een solo maken. Iedereen ging hard op zoek naar een onderwerp. Ik wist het meteen! Ik koos hem als inspiratiebron. Mijn derdejaars solo heette: Willibrordus 54 heeft geen hond. Een portret van Lot, een meisje met autisme. Ik vond het fantastisch om te spelen en te maken. En ook vanuit de opleiding waren ze lovend. Daarom dus de serie Atypical.

De kleine sliep zo lang dat ik de serie af kon kijken. De laatste aflevering was zo mooi dat de tranen over mijn wangen rolden. Nou liggen mijn emoties wel vaker aan de oppervlakte maar toch dacht ik wat is dit nou? Zouden het de hormonen zijn, de zwangerschap, ben ik echt zo’n zacht ei geworden. Wat kon het toch zijn?

De scène waarin de waterlanders hun intreden deden was een scène waarin de moeder haar dromen voor haar zoon op een lijstje had geschreven.Hij was 5 toen zijn moeder het lijstje maakte en vanwege zijn autisme had ze haar verwachtingen getemperd en niet te groot proberen te dromen. Ik ga niet verder de scene beschrijven omdat ik geen spoilers wil weggeven.

Maar waar kwamen die tranen nou vandaan? Opeens drong het tot me door: het waren niet de hormonen, m’n dochter is nu 9 maanden het moet een keer afgelopen zijn. Het was het feit dat ik moeder ben geworden. Je wilt je kind natuurlijk niet overschatten of onder druk zetten omdat je als ouder te veel verwacht. Maar je wilt je kind ook vooral niet onderschatten. Dat was waar de tranen vandaan kwamen. Want het slaaptekort en de poepluiers zijn niet het moeilijke maar precies dat verwachten van mijn dochter dat ze gestimuleerd wordt dat is wat moeder zijn zo moeilijk maakt.

Net als docent of juf zijn eigenlijk. Precies de juiste snaar raken is het aller moeilijkst maar wanneer het lukt is de beloning ook enorm. Een verlegen kleutertje dat niet durft kan je een beurt over laten slaan. Maar wanneer je met lichte druk de kleuter uitdaagt om toch iets te laten zien. Krijg je misschien eerst kleine krokodil traantjes, maar dan wanneer de kleuter vol overtuiging zichzelf staat te presenteren voor de hele klas en afsluit met een grote glimlach maakt dat je dag als docent en stiekem als moeder weer helemaal goed.

Esther is eigenaar van Op de eerste rij. Ze maakt, schrijft en speelt voorstellingen met Theatergroep Zwerm en is daarbij werkzaam als theaterdocent. Hier schrijft ze over het maken van nieuwe voorstellingen, het lesgeven en haar leven als werkende moeder.