Door Anouk Briefjes

Tante Mies zei altijd in het leven moet je leren om los te laten. Mensen, spullen noem maar op en je bent dan een vrij mens. Bijzonder was ze, tante Mies. Niet eens mijn echte tante, maar gevoelsmatig zeker.

Mijn ouders leerde haar kennen toen ze als binnenhuisarchitect het huis van mijn ouders kwam inrichten. Er was een enorme klik en vanaf toen hadden we tante Mies in ons leven. Ze was een van de weinige vrouwen die in haar tijd een opleiding deed tot binnenhuisarchitect.

Het meest bijzondere verhaal wat ze aan mij vertelde ging over de oorlog. Ze zei dat ze op een dag met de trein moest. Ze zat in die trein te breien en ze zei dat ze niet prettig zat. Daarom ging ze op een andere plek zitten in de hoop dat ze daar beter kon breien. Dat lukte pas nadat ze een paar keer van plaats gewisseld was. Achteraf was dat raar: want de derde klas banken waren overal hetzelfde. Enkele ogenblikken later werd de trein beschoten. Op de plekken waar ze had gezeten waren de mensen dood. Ze was wel geraakt in haar borst, maar kwam er gelukkig goed vanaf. Ze zei zelf dat het niet anders kon dan dat ze een beschermengel had gehad.

Ze heeft in haar leven veel huizen mogen inrichten van super chique tot heel simpel. Ze was denk ik ergens in de 80 toen ze mij nog hielp met het inrichten van mijn eerste legale woonplek in Amsterdam. Een kleine halve woning in de pijp. Met een lintje nam ze de maten op van de ramen en de muren. Geweldig om te zien hoe soepel ze dit deed. Ik moest deze gordijnen nemen en daar moest een bank en in mijn slaapkamer een bepaalde kast. En inderdaad mijn kleine woning leek een stuk groter dankzij haar.

Zelf woonde ze in hartje Amsterdam en had heel bijzonder huis en zelfs een ets van Rembrandt aan de muur hangen in de keuken. Een ets afgedrukt na zijn overlijden, dus die was niet zo bijzonder en duur, zei ze zelf. Terwijl ik dacht wow je hebt een echte Rembrandt in je huis. En altijd verhalen, mooie verhalen over haar leven en ze bleef enorm bescheiden. Meerdere keren wilden mensen een documentaire over haar leven maken, maar dat weigerde ze.

De laatste weken denk ik na over haar los laten advies. Want het is zo waar. Alles wat je krampachtig vast probeert te houden, houdt toch een keer op. En als moeder wordt deze test van het loslaten helemaal op de proef gesteld. Hoe ouder je kind, hoe meer je het moet loslaten. Lijkt me nu al moeilijk.

In een dramales of in een training vind ik het juist een feestje om iemand los te laten. Loslaten in creativiteit, in denken en in doen. Tuurlijk begeleid ik iemand en hou je misschien in het begin nog een hand vast. Maar uiteindelijk moet je het zelf doen, dan komt pas de kracht van de ander naar boven.

Het geeft ook een bevrijdend gevoel, iets loslaten. Iets niet meer moeten of doen. Toch blijft het een uitdaging en hoop ik dat het loslaten steeds makkelijker zal gaan.