Leven is denken

Door: Anouk Briefjes

“Spelen is denken”, zei ooit een docent tegen me op de toneelschool. Want als je niks denkt, gebeurd er niks, je slaat blanco en dan heb je last van een witje. Dat wil de kijker niet zien en als speler wil je dat nooit meemaken. Eigenlijk ben je een filosoof die constant denkt en nadenkt over zijn gedachten.

In de NRC las ik een super interessant artikel over Micheal Puett. Puett is hoogleraar Chinese geschiedenis aan de Universiteit van Harvard en geeft daar nu het meest populaire vak onder de studenten namelijk: Classical Chinese Ethical and Political Theory. Of eigenlijk Chinese filosofie. Puett legt niet alleen uit wie de Chinese filosofen Confucius, Mencius, Zhuang Zi en Lao Zi zijn. Maar verteld ook hoe je hun wijsheden kunt toepassen op je eigen leven. Chinese filosofen hechten waarde aan kleine handelingen en gebaren en bieden vanuit een totaal ander perspectief een kijk op de wereld dan de westerse filosofen of boeddhistische leraren.

Vaak zeggen mensen “Ja, ik ben nu eenmaal zo, ik heb een opvliegend karakter.”. Chinese denkers zouden je afraden om zo te denken. Kijk eens naar hoe je leeft van dag tot dag en leer van je eigen rituelen.

Rituelen klinkt meteen heel erg ouderwets, maar eigenlijk heb je de hele dag door je rituelen. Hoe sta je op? Hoe maak je jouw ontbijt, hoe begroet iemand, wat zeg je als je iets te drinken van iemand krijgt etc. Daarin kun je jezelf al veranderen. Stel je bent moe en je maakt je druk om een opdracht dan stap je waarschijnlijk chagrijnig de bus in, maar in plaats van boos te kijken, beslis je om te lachen naar de buschauffeur. Door die kleine verandering, verander je jezelf, je omgeving en je gemoedstoestand. Je laat het “Ik ben nu eenmaal zo”, helemaal los en je creëert een nieuwe werkelijkheid.

Terug naar spelen is denken. Met het denken stuur je dus je gevoel, je gedachten en breng je een verandering in je omgeving. En hoe mooi is dat, dat je dit je in je ‘gewone leven’ ook kan doen. Ik dacht laat ik dat nou toepassen. Mooi moment was in de supermarkt. De caissière had er niet zoveel zin in. Keek mensen niet aan, geen vriendelijk gesprek, meer zuchtend kijkend met een blik van wat-een-lange-rij-en-wanneer-is-het-mijn-pauze. Waardoor de mensen in de rij daar ook chagrijnig van werden. Een man die stug door bleef bellen, een vrouw die haar portemonnee niet kon vinden, de pinapparaat dat het niet meteen deed, producten te veel aanslaan, kortom zo’n Murphy‘s law rij. Want natuurlijk was de andere kassa veel sneller. En in plaats van me daar over op te winden, besloot ik om vriendelijk te lachen en “Goedemiddag mevrouw” te zeggen. Ik kreeg al een klein verbaasd glimlachje terug. Na het betalen, vriendelijk bedanken: “Dank u wel mevrouw en nog een hele fijne dag toegewenst.”. Was ze toch een stuk vriendelijker naar de volgende klant in de rij. Met een blij gevoel liep ik naar huis en ik dacht het leven dat is eigenlijk gewoon denken.