Door: Esther Hulst

Vorige week zat ik lekker rustig achter mijn laptop te werken toen m’n telefoon ging. Onbekend nummer. Sommige mensen schrikken daarvan of nemen dan principeel niet op. Ik denk alleen maar: oeh leuk, misschien is het een nieuwe school die een voorstelling van ons wil.

Dus ik neem goed gehumeurd op. “Hallo met Esther Hulst”. Aan de andere kant hoor ik een paar stemmen giechelen. Eén van de stemmen zegt: “Zo, jullie zijn ook goed te vinden!” Binnen een split second weet ik: dit is natuurlijk een leerling die net de voorstelling iSocial heeft gezien. Dus ik zeg: “Ja, dat is ook de bedoeling. Jij hebt zeker de voorstelling gezien?” De andere kant: “Ja en toen heb ik jullie ook even opgezocht. En jullie zijn echt makkelijk te vinden.” Dus ik weer: “Dat is goed, toch? Dan kunnen scholen ons ook vinden en een voorstelling bij ons boeken.” De andere kant: “Ja, was een leuke voorstelling trouwens. Bedankt!” Ik: “Oh, vond je het leuk, wat goed. Bedankt! Hadden ze jou opgezocht?” Gegiechel aan de andere kant. Gevolgd door: “Ja en daarom ging ik jullie even opzoeken.” “Heel goed, dat is precies de bedoeling en fijn dat je het leuk vond.” Nog meer gegiechel op de achtergrond. “Nou, dan ga ik nu weer ophangen, mevrouw. Werk ze nog. En bedankt voor de voorstelling.” Keihard gelach en de verbinding wordt verbroken.

Wat fantastisch, dacht ik. Ik had dit al veel eerder verwacht. Maar deze stoere leerlingen uit Holten hadden gedacht: wat zij kunnen, kunnen wij ook en mij toen opgebeld. Heerlijk. Ik zal het uitleggen.

In de voorstelling zit een scène met de instaman. Deze man vraagt de leerlingen antwoord te geven op een stelling die luidt: Alles wat ik op internet zet mag iedereen zien. Gevolgd door zijn Instagram account. Dat account beheren wij en via dat account komen we aan het account van de leerlingen die hierop reageren. In het nagesprek laten we deze (delen van) accounts zien in de klas.

Leerlingen reageren op de instaman, laten hem hen volgen en gaan hem volgen zonder zich te realiseren waar die insta-man vervolgens allemaal bij kan. De leerling(en) die mij belden, hadden net hun eigen profiel voorbij zien komen en dachten dus: wat zij kunnen kan ik ook! En belden mij. Wat een mooi voorbeeld van hoe de voorstelling leerlingen activeert en ze duidelijk aan het denken en zelfs tot handelen zet.