Bevrijd jezelf!  |  6-11-2016

Bevrijd jezelf!

Door: Wendy Briggeman

Denk ik een heel origineel blog te schrijven over mijn eeuwige twijfels, dilemma’s, onzekerheden, en het tot nu toe ontbreken van grote meeslepende inzichten binnen mijn artistieke en kunstzinnige leventje… Heeft mijn lieve collega Tim Schuitvlot hier al een hele alinea aan gewijd afgelopen maand. Mooi is dat! Gelukkig heb ik, als ik de woorden van Tim mag geloven, niet zoveel te vrezen. De huidige dertigers weten dus blijkbaar ook nog steeds niet hoe de vork in de steel zit. Wat een opluchting! Dan hoef ik mijn innerlijke kind nog niet de rug toe te keren. Dat innerlijke kind in mij die de laatste maanden door alle leerlingen weer enorm wordt aangewakkerd. Dat ik theater en spelen het leukste vind wat er is wist ik al een tijdje. Maar wat ik niet wist, is dat ik het zo leuk zou vinden om dit heel intiem in een klaslokaal te doen met zo’n 60 leerlingen op mijn neus waarmee ik naderhand ga discussiëren over de thema’s die langskomen. En bah! dat klinkt nu alsof ik dus wel die enorme alwetende dertiger ben maar dat is het juist niet! Of misschien toch een beetje? Enfin. Ik voel me in ieder geval verlost van de serieuze wereld en leer ook heel veel bij. En dat op heel handig en praktisch niveau; Zo weet ik bijvoorbeeld dat op dit moment Musical.ly echt he-le-maal de shit is, en dat Facebook echt super 2015 is. Maar ik leer ook heel veel van mijzelf als speler en maker.

De afgelopen jaren heb ik vooral veel theater gemaakt en gespeeld voor volwassenen (echt vanaf de dertig weetjewel!). En dit is uiteraard heel leuk en interessant, maar ook heel taai en kritisch. Volwassenen zijn namelijk zo serieus en stellen vaak nogal wat eisen. Ze willen het liefst nieuwe inzichten krijgen door wat ze zien, geïnspireerd worden, ontroerd worden, geraakt worden, zich aangesproken voelen, betrapt voelen en vooral willen ze waar voor hun geld. Want ja: Tijd is geld. Dat is bijna voelbaar op het podium. Nou, dat is wel even een flinke baby die je moet baren om hier allemaal aan te voldoen. En daarom poepen bijna alle acteurs (alsmede dus ikzelf) een beetje in onze broek als het premiere is en we ons na afloop moeten mengen tussen het kritische publiek. Als we leuke gesprekjes moeten voeren over wat er allemaal te zien was op dat podium. Gesprekjes die vooral gaan over wat zij er allemaal wel niet op aan te merken hebben. Over wat zij vinden dat er anders zou moeten. En hoe zij het decor gemaakt zouden hebben en dat de 4e track echt niet zo goed paste bij het moment. Die blauwe lamp zo aanwezig was. Het spel zo groot was, of juist klein, ENZOVOORT. En dan heb ik het nog niet eens over de buikloop die ’s nachts begint op te spelen. Want er zaten 4 recensenten in de zaal die dat ook nog eens allemaal gaan opschrijven en publiceren. Regelmatig vraag ik mezelf dan ook af waarom ik ook alweer dit vak had gekozen. Het leuke is dat ik geen van deze dingen voel en tegenkom als ik met theatergroep Zwerm op pad ben. Ik kom aan op een willekeurige middelbare school in Nederland. Met 3 poefjes, 2 toetsenborden, een stereo en 2 collega’s. We stormen de school binnen en nemen de les over. We spelen een super leuke voorstelling en gaan daarna 3 kwartier napraten, terwijl we elkaar pas 3 kwartier kennen. En het leukste: ik voel me veilig en thuis! Terwijl ik dacht dat ik me misschien de buitenstaander zou voelen. Voor sommige leerlingen is het überhaupt een eerste ervaring met theater. Voor andere is het wel al iets bekender. Maar het grote verschil: er is nog geen oordeel, geen verwachting en er wordt niet vergeleken. De oerkracht van theater komt dan weer naar boven. Theater verbindt en opent en dat merk je in het nagesprek. Het is zo bijzonder hoe thema’s en onderwerpen waar je normaal gesproken niet zo snel over begint, doormiddel van theater ineens heel makkelijk bespreekbaar worden. En natuurlijk gaat het niet altijd allemaal vanzelf. We doen eigenlijk eerst een soort dans met elkaar: Aftasten, luisteren, toelaten, respect tonen, inhouden, inbrengen, toeslaan, verdedigen, etc. Maar het mooie is dat als we elkaar diep in de ogen aankijken, we allemaal weten dat dit ‘dansen’ een spelletje is. En we beide heel nieuwsgierig zijn. Zij willen namelijk graag hun mening geven, zijn nieuwsgierig naar ons, de onderwerpen en vinden het vooral heel spannend en leuk. Ik wil graag weten hoe zij de dingen beleven en vind mijn oude vertrouwde plezier terug in het spelen van een voorstelling, omdat ik zie wat het teweeg brengt. Daarom was ik natuurlijk actrice geworden! Omdat ik dingen open wil gooien, wil verassen, tegen de verwachtingen in wil gaan! Maar vooral theater wil beleven en overbrengen waar het voor bedoelt is: voor vermaak.

In het begin (zal ik eerlijk toegeven) kreeg ik vooral gniffelende vragen van familie en vrienden over of ik dan echt voor de klas stond met gezag en autoriteit. Willen ze wel dingen van jou aannemen? Want ik was zelf toch nog best wel een puber? Lieve familie en vrienden: Het gaat allemaal vanzelf! Dat is de kracht van theater! Laat alsjeblieft allemaal je innerlijke kind weer toe en meng je vooral met de jonge generatie van nu! Het werkt heel bevrijdend!