Lepelaarmomentje | 9-7-2025
Vanochtend zag ik een lepelaar vliegen. Dat vind ik zó mooi. Mijn hele dag kan dan al niet meer stuk. Elke keer als ik naar kantoor fiets, hoop ik op zo’n encounter.
Nou denk je misschien: Wat kunnen lepelaars mij nou weer schelen? Dat ga ik uitleggen. Ze zijn zeldzaam, dus een lepelaar tegenkomen is al bijzonder. Ik vind lepelaars fantastisch mooi – met hun lange, sierlijke snavels, witte vleugels en het grappige kuifje op hun kop. Maar dat is smaak. Misschien kunnen vogels je niks schelen. Lees toch nog even verder.
Ons kantoor is gevestigd in Broedplaats Bogota in Halfweg, tussen Amsterdam en Haarlem, onder de rook van Schiphol. Op weg naar kantoor is er, op een piepklein stukje land net buiten Haarlem aan de Liede, een lepelaar kolonie. Om meerdere redenen is deze kolonie uniek. Normaal nestelen lepelaars op de grond, maar hier maken ze hun nesten in bomen. Ze “bewonen” verlaten reigernesten. Wat in 2003 begon met drie paartjes, is in ruim twintig jaar uitgegroeid tot een kolonie van tussen de dertig à vijftig paartjes. En dat alles op deze drukke plek, tussen snelweg en spoor.
Waarom ik vanaf januari elke keer als ik naar kantoor fiets hoop op lepelaars? En waarom ik elke keer als ik er één zie zo blij word? Omdat het net zo uniek, of op z’n minst zo vreugdevol is als wanneer die ene verlegen leerling tóch het podium op gaat tijdens een TheaterChallenge. Of wanneer die ene leerling die zich maar moeilijk kan concentreren, en misschien niet goed in de groep ligt, in de theaterles het voortouw neemt in diens groepje. En als een ware regisseur een geweldig stukje maakt. Samenwerkt, luistert, zich concentreert. Allemaal kwaliteiten waarvan je wel wist dat die leerling ze bezat, maar die er maar moeilijk uitkwamen.
Je zou kunnen zeggen dat ik elke dag op zoek ben naar een lepelaar-momentje. Een moment in de les waarin leerlingen me verbazen. Een moment waarop alles op z’n plek valt. Waarop de lesstof wordt begrepen. Waarin leerlingen samenwerken en tot een mooi werk komen waarvan ik het niet verwacht had.
Ik denk dat dit alles daarmee te maken heeft. Elke les weer neem ik me voor om de leerlingen met een frisse blik tegemoet te treden. Elke les geef ik mezelf de mogelijkheid om me te laten verbazen. En dat lukt wonderbaarlijk vaak.
En dat is moeilijker dan het klinkt. Want afgaan op wat je al weet is veel veiliger. Er is moed voor nodig om elke klas, elke leerling, elke keer opnieuw de kans te geven je te verrassen.
Want waarom zou een leerling die zich maar moeilijk kan concentreren dat vandaag opeens wél gaan doen? Dat weet ik niet. Dat weet ik nooit. Maar wat ik wél weet, is dat wanneer ik het toch elke keer opnieuw probeer, leerlingen mij steeds blijven verrassen.
Dus ik zeg: probeer het ook eens. Verzamel alle moed die je in je hebt, en laat je verrassen. Want een lepelaar-moment gun ik jou ook!
📷: Jesse Zwart