Door: Esther Hulst

De Kinderboekenweek komt er nu echt bijna aan en dat betekent dat Ben en ik keihard aan het repeteren zijn voor de nieuwe voorstelling: “Help, ik ga logeren…” En wat is dat toch een feest. Soms is repeteren echt afzien. Sommige theatermakers vinden dat dit nodig is om mooie dingen te maken. Die zeggen dan: zonder wrijving geen glans. Daar zit natuurlijk wat in. Maar ik heb het over het algemeen toch liever leuk. Natuurlijk mag iets best spannend of moeilijk zijn. Het mag ook best even duren voordat je iets onder de knie hebt. Maar ook al dat mislukken en opnieuw proberen mag ook best leuk zijn. En dat lukt deze keer uitstekend.

De personages Sam en Philine kennen we nu zo goed dat we ze moeiteloos spelen. Sterker nog, we houden een klein beetje van ze. Het script was al af voordat de repetities begonnen. Nu denk je misschien, dat hoort toch zo. Jazeker, in de ideale wereld is dat zo. Maar menig voorstelling is vlak voor de première en zeker tijdens het repetitieproces nog compleet herschreven. Dus dat het af is mag zeker als enorm voordeel gezien worden.

Het decor daarentegen bestond nog helemaal niet toen we begonnen met repeteren. Erica en Eric B (geen grap) waren nog enorm druk met een giga productie die aan alle kanten uitliep. Wel lag er een plan voor een decor, maar of dat ging lukken… Gelukkig hebben ze twee vrije weekenden bij ons gespendeerd en staat er nu een topdecor. Het is het tuinhuis van Philines oma, compleet met beweegbare plantjes, muren waar schaduwspel doorheen kan, een luikje waar eten uitkomt, een rode vouwfiets met aanhangwagentje en een deur met een raam. Waarachter Philine’s oma, Nene Pito verschijnt.

Oh, ja nog zo’n pluspunt. Nene Pito wordt gespeeld door mijn moeder Willy Noija. Hoe cool? Ik sta weer op het toneel (oké, heel vaak gewoon op de gymzaalvloer, maar toch;) met mijn bloedeigen moeder. En nee, mijn moeder gaat niet in alle vroegte mee naar al die scholen. In de deur hangt een tv, op die tv zijn filmpjes te zien van Philine’s oma. Zo lijkt het net of oma echt achter het gordijntje tevoorschijn komt. Terwijl ze er helemaal niet bij is. Dit hebben we in de vorige twee voorstellingen ook gedaan, zo was de meester te zien op een informatiebord in het bos, waarop hij met z’n bijna lege telefoon inbelde. En was Philine’s vader te zien op het Digibord waarop hij inbelde vanaf zijn geheime missies. Dit werkt zo goed. De kinderen vragen elke keer weer waar dingen op het scherm nou toch zitten. Ik kan niet wachten tot ze het over Nene Pito gaan vragen.

Het opnemen van al die filmpjes was ook genieten. Mijn moeder is geen professionele actrice maar ook niet helemaal nieuw. Mijn afstudeervoorstelling hebben we na mijn afstuderen nog ruim 35 keer gespeeld met mijn moeder. Ze kan dus best een beetje acteren. Op een zaterdag stonden we met z’n allen in de studio. Mijn moeder op een kist, want ze is super klein, in klederdracht. Met David en mij voor het tegenspel en alles in het Maleis/Indonesisch. Dat was wel een behoorlijke opdracht. Maar ze heeft het geweldig gedaan.

En vandaag neem ik de filmpjes voor de lesbrief op. De lesbrief gaat over de voorstelling en over het thema: Bij mij thuis. Het maken ervan was een feestje. Ik ben namelijk echt Moluks en daar kon ik heel veel over kwijt in zowel de voorstelling als de lesbrief. Het is de meest persoonlijke Kinderboekenweekvoorstelling tot nu toe. Wij zijn in ieder geval heel blij met alles, nu de leerlingen nog…