Vertrouwen

Door: Martijn Huitema

Als Esther en ik het schoolplein op lopen staan de kinderen al voor de ramen: Kijk! Juf Esther en meester Martijn! Wat volgt is een explosie van vreugdekreten. We moeten ze echter teleurstellen: we komen niet voor een theater- of muziekles. Vandaag niet.

We zijn op de school waar we sinds een half jaar een leerlijn muziek en theater aanbieden. De school heeft vier combinatieklassen. Het team is klein: vier leerkrachten en een directeur. Het gebouw staat in een buitenwijk van Rotterdam, in een gedeelte van de regio waar problematiek hoogtij viert. Dit is met recht een school waar door de leerkrachten het verschil wordt gemaakt. Zeker negentig procent van de kinderen heeft een rugzak: van leerachterstanden tot gewelddadige ouders, niets is ze vreemd.

Esther en ik gaan langs bij de directeur. Een jonge, enthousiaste, maar bovenal bevlogen directeur die alles in het werk stelt om zijn school met zijn leerlingen te laten excelleren. Vandaar ook dat wij er zijn: we hebben net het eerste half jaar muziek en theater achter de rug. Tijd om te evalueren. Natuurlijk zijn wij wel wat gewend: we geven les in veel randstedelijke problematische gebieden. Maar zowel Esther als ik vonden het afgelopen half jaar heftig. Het duurt, zo hebben we ondervonden, lang voordat we het vertrouwen van de leerlingen en de leerkrachten hebben gewonnen.

In het gesprek blijkt dat de directeur ons vanaf het begin volledig vertrouwt. Hij vertrouwt op ons kunnen, op de mogelijkheden en kansen die we kinderen kunnen bieden. Hij vertrouwt op ons oordeel en onze mening. En als we vertellen over de moeite die het kost om het vertrouwen te winnen van zijn team en kinderen neemt hij ons mee naar boven.

Op een flip-over staan de resultaten van een brainstorm met zijn team. Bijzonder: elk punt van reflectie gaat naar binnen, naar de school. Er staan twee actiepunten op voor ons als organisatie, geen verbeterpunten, maar actiepunten. Uit deze flip-over spreekt een onmetelijk vertrouwen in onze organisatie. Dat vertrouwen waarover wij het juist wilden hebben, dat we zo moeilijk te vinden vinden.

En dan raakt het me: de leerkrachten vertrouwen ons wel. Meer dan we weten, meer dan we merken. Meer dan ze laten merken. En als je erover denkt wordt het logisch. Op een school waar alles gaat over problemen, waar alles gaat over de inspectie, over jeugdzorg en waar je niet onbekommerd kan spelen op een plein, voordat dit grondig geveegd is, op zo’n school, daar moeten wij ons best doen om vertrouwen te winnen. Ze laten niet zomaar iemand in de buurt van hun kinderen. Maar als je eenmaal het vertrouwen hebt, dan heb je een plekje in het team. Een team dat niet spreekt over vertrouwen, maar het gewoon geeft als je het verdient. Alles voor de kinderen.