Surinaamse avonturen  |  25-2-2018

Surinaamse avonturen

Stefanie Bruggeling

“Juf ik wil mijn koekje NU!” En dan sta je recht tegenover een kind met een stoel in de hand die dreigt de stoel te gooien als hij zijn koekje niet nu krijgt… Wat doe je dan? Ik dacht stug vol te houden aan mijn afspraak: eerst de les daarna je koekje. Helaas pindakaas: de verkeerde keus. Er zijn gelukkig geen stoelen gegooid, maar mijn les is totaal uiteen gevallen.

In de drie weken dat ik nu les geef aan de kinderen in het kinderhuis Prasoro in Suriname heb ik naar mijn idee meer geleerd dan in mijn vier jaar opleiding als docent-muziek.

Je krijgt hier te maken met verschillende soorten kinderen: de één is snel afgeleid, de andere praat constant door je heen omdat hij/zij zo enthousiast is, de ander wil niet meedoen en nog een ander heeft een kort lontje en is constant boos etc. In een gemiddelde klas in Nederland zou je hier 1 á 2 kinderen van hebben, in een kinderhuis zijn dat meer dan de helft. Je komt constant als docent met je mond vol tanden te staan: welke keuze ga ik maken? Maak ik nu wel de juiste keuze? Na de lessen ben je nog aan het na malen over hoe het ging en hoe je het de volgende dag beter kunt gaan aanpakken. Maar als je dan ziet dat de overuren in je hersenen daadwerkelijk resultaat leveren, maakt dat je heel gelukkig.

In het begin heb ik een set van regels opgesteld voor mijzelf en de kinderen: je wacht voor de deur in een rij, ik geef je hand en zeg dat ik het fijn vindt dat je er bent, je gaat in de kring zitten en wacht totdat iedereen binnen is. Als we dan ons welkomstlied hebben gezongen herhalen we de regels: je blijft stil zitten, je steekt je vinger op als je iets wilt vragen, je praat niet door de juf of iemand anders heen en slaan is al helemaal een no go. Daarna benoemen we kort wat we gaan doen vandaag.

Tijdens de les ben je constant bezig met het herinneren van de regels: “Alveraldo, je praat door mij heen, dat is niet de afspraak”. Maar je complimenteert ze ook om de kleinste dingen: “Vickey, wat fijn dat je stil zit!”. Aan het einde bekijken we of we ons doel hebben behaald, iedereen krijgt een compliment, we zingen ons afscheidslied en dan gaan we een voor een de deur uit door middel van een high-five, box of knuffel.

Een les vol afwisseling waarbij je stem na een uurtje compleet moe is. Maar als je dan ziet dat ze na drie weken netjes voor de deur wachten en niet meer op tafels en stoelen springen terwijl je heel even naar beneden loopt, is dat het resultaat van volharding en continuïteit.

Stefanie is 4e jaars student Docent-Muziek en stagiaire bij Op de eerste rij. Ze was even haar enthousiasme voor lesgeven kwijt maar inmiddels heeft ze haar passie weer helemaal gevonden. Hoe dat kan beschrijft ze in haar blog.